ur. 24.02.1897 (Poznań) zm. 27/28.05.1942 (Las k. Sękocina)
major, 15 Pułk Piechoty „Wilków”
syn Jana, robotnika magistrackiego, i Franciszki z Karolczaków. W 1917 zmobilizowany do armii niemieckiej, z której wrócił w listopadzie 1918 roku. Brał następnie udział w powstaniu wielkopolskim. W wojnie 1920 roku za wyjątkowe męstwo okazane 16 sierpnia pod Kołbielą w walkach z bolszewikami został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
W 1922 zdał maturę, a następnie ukończył studia na wydziale wychowania fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim. W 1927 zawarł związek małżeński z Ewą Aliną Hubczek, harcmistrzynią z Krakowa. Mieli troje dzieci: Różę (ur. 1928), Marię (ur. 1929) i Janusza Jana (ur. 1930). 1 stycznia 1935 roku awansowany do stopnia majora. W 1936 roku ukończył kurs oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 24 sierpnia 1939 objął dowództwo I batalionu 15 pułku piechoty. Od 6 września pełnił obowiązki dowódcy 15 pułku piechoty. Po kapitulacji twierdzy Modlin od 29 września do połowy października 1939 roku przebywał w niewoli niemieckiej. Zwolniony wrócił do Warszawy gdzie natychmiast wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Mianowany komendantem okręgu pomorskiego ZWZ czynnie brał udział w formowaniu jednostek na Pomorzu. Aresztowany przez gestapo w nocy z 23 na 24 listopada 1940 roku w Warszawie i osadzony na Pawiaku. Torturowany w śledztwie, nie wydał nikogo.
W nocy z 27 na 28 maja 1942 roku został wywieziony z Pawiaka na noszach i rozstrzelany w lesie Sękocińskim koło Magdalenki. Odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
