ur. 15.11.1901 (Strachomin, pow. Mińsk Mazowiecki) zm. 13.03.1995 (Brzeg, woj. opolskie)
sierżant, 36 pułk piechoty Legii Akademickiej
syn Jana i Marianny z domu Rezwów, Od 1921 r. mieszkał w Warszawie, był zawodowym żołnierzem, żonaty z Heleną z Demidowiczów, ojciec dwojga dzieci, W sierpniu 1939 roku na dwa dni przed wybuchem wojny, jako szef batalionu, został skierowany do Wielunia.
Ze swoją jednostką przeszedł szlak bojowy, aż do kapitulacji w twierdzy Modlin. 28 września 1939 roku dostał się do niemieckiej niewoli. Już w październiku wraz z kilkoma kolegami uciekł i próbował przedostać się na Węgry. Aresztowany przez Gestapo w Poroninie, został osadzony w więzieniu w Tarnowie, a następnie 8 września 1940 roku trafił do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (numer obozowy 5659) W lipcu 1941 roku został skazany na śmierć w tzw. celi głodowej jako jeden z dziesięciu wybranych więźniów. Zamiast niego do odbycia kary zgłosił się franciszkanin ojciec Maksymilian Maria Kolbe.
W październiku 1944 roku przetransportowano go do obozu Sachsenhausen. W maju 1945 r. został z niego uwolniony przez Amerykanów, przebywał potem krótko w Lubece i w Szczecinie. Kiedy w październiku 1945 roku dotarł do żony, do Rawy Mazowieckiej, dowiedział się, że jego obaj synowie nie żyją, zginęli w styczniu 1945 r. Po wojnie osiadł w Brzegu nad Odrą, prowadził hodowlę nutrii, zajmował się pszczelarstwem. Owdowiawszy w 1983 roku, po pięciu latach powtórnie się ożenił.
10 października 1982 roku uczestniczył w kanonizacji Maksymiliana Marii Kolbego, której dokonał w Rzymie papież Jan Paweł II. Po śmierci zgodnie z jego życzeniem pochowano go w Niepokalanowie.
